کبر

کبر

انسان درذات خود دارای کبر است .چون کبر ازصفات خداست و انسان هم خلیفه ی الهی است. ولی نکته ی ریزی دراین بین است وان اینکه چون انسان استقلال وجودی ندارد پس کبرش هم مستقل از خدا نمی تواند باشد. به عبارت دیگر این گناه نیست که انسان دروجودخود احساس بزرگی کند- که این کبر ستوده است و باعث می شود که انسان خودش را رایگان به هرچیزی نفروشد وتن به ذلت ندهد- بلکه گناه آنجاست که این بزگی را برای  شخصیت خودش اصالت دهد و از خدا مستقل بداند که این کبر فرعونی است. درسیره ی اهل بیت(علیهم السلام) می بینیم که بعضی مواقع دراوج عزت و وقار خود را می ستوده اند و فضایل خود را بیان می فرمودند(نمونه ی آن خطبه البیان امیرالمؤمنین علیه السلام است) و بعضی مواقع هم دراوج فروتنی خود را معرفی کرده اند(نمونه ی آن دعای کمیل امیرالمؤمنین علیه السلام است).ولی این مهم است که بدانیم چه موقعی و نسبت به چه کسی چنین حالاتی را از خود نشان می داده اند.

عجب

خنده داره ،خیلی خنده داره - عجب رو میگم . آره همین عجب که خیلی هاازدستش می نالند وگریه می کنند . من بهش می خندم .می دونی چرا ؟ چون یه سرکاری بزرگه -ازطرف خدا-برای کسی که فکر کنه کسیه .آخه یکی نیست که به من بگه کوجولو !توکه اولت بانجاست بسته می شه . توکه درزندگیت هم حامل سیار نجاست هستی .توکه وقتی مردی هرکسی بهت دست کذاشت باید بره غسل کنه . به جیت می نازی ؟ اگه هرجه هم که شرف داری مال اون روحیه که ازخدات داری .همون که میگه «ونفخت فیه من روحی». حالابااین بدنی که وصفشو گفتم و با این روحی هم که مال خودشه جلوی اون میگی من ؟خجالت نداره؟ البته اولش هم گفتم خنده هم داره چون اصلابهت نمیاد. اصلابه قبارت نمی خوره. برو اولا وجودخودت رو اثبات کن بعدا بهش بناز