نشانه ای از مهدویت در عاشورا
مقدمه :
از مقایسه ی مضمون زیارت عاشورا با دعای ندبه ارتباط معنا داری بین واقعه ی عاشورا با مهدویت حاصل می شود. در قسمتی از زیارت عاشورا این چنین آمده است:
...فَاَسئَلُ اللهَ الَّذی اَکرَم مَقامَکَ وَ اَکرَمَنی اَن یَرزُقَنی طَلَبَ ثارِکَ مَعَ اِمامٍ مَنصُورٍ مِن اَهلِ بَیتِ مُحَمَّدٍ صَلَّی اللهُ عَلیهِ و آلِه.... (پس می خواهم از خدایی که مقامت را اکرام کرد و همچنین مرا نیز اکرام کرد به من شناخت تو، اینکه خون خواه تو باشم همراه با امام یاری شده از اهل بیت محمد ص )
در دعای ندبه نیز چنین آمده است :
...أینَ الطّالِبُ بِدَمِ المَقتُولِ بِکَربَلاء...(کجاست خون خواه کشته شده ی سرزمین کربلا)
طلب خون امام حسین (ع)، همان ارتباطی است که بین فضای عاشورا با فضای مهدویت وجود دارد. حال باید پرسید که این طالب بودن حضرت مهدی (عج) برای خون امام حسین (ع) – باتوجه به اینکه قرن ها از آن زمان گذشته و هیچ یک از مجرمین حاضر در کربلا هم اکنون در دنیا نیستند که بخواهند به دست حضرت قصاص شوند - به چه معناست؟ به فرض اینکه در دوران ظهور حضرت این مجرمین زنده شوند و دو مرتبه به دست قصاص شوند، باید پرسید این عمل چه تاثیری بر کمال بشریت خواهد داشت؟ پس طلب خون امام حسین در منطق مهدوی امری عمیق تر از آن است که در تصور ما می باشد. پس نتیجه آن شد که شناخت دقیق و صحیح از جریان عاشورا مقدمه ای است برای فهم فضای مهدویت. از آنجا که عاشورا به گونه ای است که محدود به همان دوران نمی شود و در طول زندگی انسان، تا قیامت جاری و ساری است، در آن واقعه مولفه هایی وجود دارد که در صورت فهم دقیق و عمیق آن می توان نظیر آن را در فضای مهدویت رد یابی کرد. در این مقاله دو مشخصه در کربلا را که یکی مربوط به خود حضرت به عنوان امام معصوم و دیگری مریوط به اصحاب ایشان می باشد. مورد تحلیل قرار داده و از طریق این دو مشخصه به دوران مهدویت نظر خواهیم انداخت.
