کبر
انسان درذات خود دارای کبر است .چون کبر ازصفات خداست و انسان هم خلیفه ی الهی است. ولی نکته ی ریزی دراین بین است وان اینکه چون انسان استقلال وجودی ندارد پس کبرش هم مستقل از خدا نمی تواند باشد. به عبارت دیگر این گناه نیست که انسان دروجودخود احساس بزرگی کند- که این کبر ستوده است و باعث می شود که انسان خودش را رایگان به هرچیزی نفروشد وتن به ذلت ندهد- بلکه گناه آنجاست که این بزگی را برای شخصیت خودش اصالت دهد و از خدا مستقل بداند که این کبر فرعونی است. درسیره ی اهل بیت(علیهم السلام) می بینیم که بعضی مواقع دراوج عزت و وقار خود را می ستوده اند و فضایل خود را بیان می فرمودند(نمونه ی آن خطبه البیان امیرالمؤمنین علیه السلام است) و بعضی مواقع هم دراوج فروتنی خود را معرفی کرده اند(نمونه ی آن دعای کمیل امیرالمؤمنین علیه السلام است).ولی این مهم است که بدانیم چه موقعی و نسبت به چه کسی چنین حالاتی را از خود نشان می داده اند.